In het artikel van Eleonora Mingarelli en Stefan Ramaekers worden vraagtekens gezet bij het idee van de zogeheten parentale burn-out. Ze wijzen op het gevaar ouderschap te reduceren tot opvoederschap en het individualiseren van streven naar balans. ‘Het probleem ligt niet alleen in een individuele strijd tegen stress, maar ook in de manier waarop de samenleving naar ouderschap kijkt. Helpt het concept ‘ouderlijke burn-out’ om die complexiteit in het vizier te houden?’
Het artikel bekritiseert de maatschappelijke druk die ouderschap reduceert tot een prestatie die efficiënt gemanaged moet worden, wat onrealistische verwachtingen schept en bijdraagt aan het uitputten van ouders. Parentale burn-out uit zich in emotionele distantie en een gebrek aan vreugde in het ouderschap. De oplossing ligt niet alleen in zelfzorg, maar vereist ook erkenning van de maatschappelijke context en versterking van de systemen die ouders ondersteunen, om zo de balans te herstellen en kwetsbare ouders te vrijwaren van uitputting.
‘Als de uitvoering van het ouderschap ons opbrandt, is het misschien tijd om onszelf de belangrijke vraag te stellen: welke visie van ouderschap dragen we uit in onze adviezen aan ouders en in de manier waarop we met hen praten? Willen we dit soort ouderschap? En willen we op deze manier met onze kinderen omgaan?’
Tip van Ouderkennis 🙂
Een samenleving die solidair is met ouders, een benadering die uitgaat van de goede intenties van ouders, oog heeft voor hun kwetsbaarheid en werkt aan het versterken van hun buffers biedt handvatten voor het omgaan met en voorkomen van parentale burn-out.