Waar kinderen krijgen ooit vanzelfsprekendheid was – een plicht aan God, voorouders of de toekomst – lijkt het nu een strategische levenskeuze geworden, afgewogen tegen andere ambities. The New Yorker’s analyse The End of Children laat zien dat dalende geboortecijfers over meer gaat dan demografische trends. Het raakt de kern van menselijke keuzes, maatschappelijke structuren en individuele aspiraties.
Zuid-Korea fungeert daarbij als geopolitiek laboratorium voor de metamorfose van menselijke intentionaliteit: hun vruchtbaarheidscijfer van 0,7 (2,1 is het vervangingscijfer) schetst een verontrustend toekomstscenario waar generaties zich als een uitdunnende piramide gedragen.
Dalende geboortecijfers zijn geen simpele statistiek, maar een complex samenspel van:
• Maatschappelijke infrastructuur
• Economische realiteiten
• Individuele aspiraties
• Culturele verschuivingen
Het artikel beschrijft hoe kinderen krijgen steeds meer een bewuste keuze is, gevormd door economische, sociale en persoonlijke factoren. Een wereld creëren waarin ouderschap geen last is, maar een waardevolle, haalbare keuze blijkt daarbij een belangrijke uitdaging. Of zijn we getuige van een fundamentele herschikking van menselijke reproductieve logica?