Inge van Nistelrooij is bijzonder hoogleraar dialogical self theory aan de Radboud Universiteit en als universitair docent verbonden aan de vakgroep Zorgethiek van de Universiteit voor Humanistiek. Bij haar aanstelling als bijzonder hoogleraar zet zij in haar oratie Het zelf als moeder haar onderzoeksplannen uiteen. Vertrekpunt daarbij is steeds de dialogical self theory vanuit zwangerschap, zorgpraktijken en baarzaam-zijn.
Ze formuleert daarbij onder andere de volgende onderzoeksvragen:
• Wat betekent de intense transformatie die mensen doormaken in zwangerschap, en zou verwevenheid deze transformatie kunnen karakteriseren?
• Wat betekent het denken over verwevenheid voor het denken over de zwangerschapskeuzes?
• Hoe kan deze verwevenheid gedacht worden vanuit de ervaring van een zwangerschapsverlies in het geval van een gewenste
zwangerschap. Wat wordt er nu eigenlijk verloren als een zwangerschap onvoorzien en ongewenst verloren gaat? Is dat alleen een vrucht, of een kind, of ook een moeder-in-wording of een moeder?
• Wat betekent het om in de zorg voor het jonge kind jezelf aan te treffen als een zelf dat voortdurend wordt onderbroken?
• Ook is ze nieuwsgierig naar nieuwe technologieën, zoals kunstbaarmoeders en het effect daarvan op foetussen en zwangeren, gezien vanuit hun verwevenheid als predialoog.
• Hoe kan het maternale zelf helpen bij een toekomstgerichte manier van zijn, waarbij we anderen in een wereld brengen waar wij nu al zelf verantwoordelijk voor zijn.
Genoeg stof tot nadenken en nader onderzoeken (en de oratie is ook nog een geïllustreerd met prachtige toepasselijke kunstwerken van Louise Bourgeois).